Menig schrijver bedient zich op een inspiratieloos moment wel eens van de mogelijkheid om over het fenomeen writers-block te schrijven. Het is namelijk wel verdraaid makkelijk om al schrijvend dat probleem met zichzelf op te lossen. Voor beeldend kunstenaars ligt het wat lastiger om iets soortgelijks te doen. Een werk over het fenomeen artists-block wordt toch al gauw gewoon een beeld of kunstwerk.
Misschien dat er juist vanwege die uitdaging zoveel creatieve oplossingen te vinden zijn in de kunsthistorie van kunst die draait om wat het niet is. 'Ceci n’est pas une pipe' van Magritte is hiervan wel het meest bekende voorbeeld. Of het werk van Baldessari dat uitsluitend bestaat uit een herhaling van de tekst ‘I will not make any more boring art’. Een Amsterdamse kunstenaar die ik recentelijk ontmoette, gaat zelfs nog een stap verder. Behalve geen boring art maken, creëert en doet hij nadrukkelijk zelfs helemaal niets. Dat is zijn ding. Een boeiende stroming, dat niets doen, want ook daar kan op vele manieren aan vorm gegeven worden. In het muziekstuk 4’33” liet componist John Cage bijvoorbeeld een heel orkest vier minuten en drieëndertig seconden lang niets doen.
Nog spannender dan volkomen niets doen, vind ik experimenten die zich afspelen op het snijvlak tussen niets en iets. Hoe dicht kun je met
‘iets’ het niets naderen? De events van conceptueel kunstenaar George Brecht die daar over gaan, zijn volgens mij onovertrefbaar en perfect neergezet, al decennia geleden maar nog steeds inspirerend. Ik had wel in Brecht-stijl mijn column willen inleveren als ik last had gehad van een writers-block:
COLUMN EVENT
• not writing a column
januari, 2006
Maar liever nog schrijf ik in plaats daarvan een column met als conclusie het feit dat ik géén last heb van een writers-block.
